Σελίδες

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

                      ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ "Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ
                      ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ" ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.


      Όλα είναι μια ιδέα ,οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν αδιαμαρτύρητα κάτω από το στέγαστρο της αναγκαιότητας.Άλλες φορές αυτός ο σκιερός τους χώρος είναι ελάχιστος,ώστε ούτε τον παρατηρούν,ή άλλοτε κάνουν πως δεν έχουν καταλάβει, για να νιώθουν τάχα ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.Υπάρχει μια σκιά που μόνο όσοι έχουν χάρισμα και  περίσκεψη μπορούν να τη διακρίνουν την άνοιξη στα λιβάδια, είναι η σκια κάποιας πεταλούδας κάτω στο χόρτο, τόσο μικρή που θυμίζει τελεία σε σελίδα τετραδίου.Όσοι προσπάθησαν να την εξευμενίσουν δίπλωσαν στα δυο,αυτοί που της αντιτάχθηκαν διαμελίστηκαν.

                                                  


"Κάποιες φορές αισθάνομαι τη σκιά της δικής μου πεταλούδας
και αυτό με συγκλονίζει."



           Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα ξετυλίγει πολλά πολλά μικρά επεισόδια που έζησαν άνθρωποι στη δυτική Μακεδονία (Βελβεντό -Κοζάνη),στη Θεσσαλονίκη και τα χωριά του κάμπου της(πολλοί είναι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανδριανούπολη).Τα ιστορικά στοιχεία μέσα στην μυθιστορηματική μυθοπλασία είναι ταυτόχρονα και "μάθημα "ιστορίας από την εποχή του Μακεδονικού αγώνα. μέχρι σήμερα.Τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φυλής προβάλλουν μέσα από τις σελίδες ανάγλυφα χωρίς διδακτισμό. Ο αναγνώστης προβληματίζεται και προσεγγίζει τα πάθη του με άλλο βλέμμα.
           Ο συγγραφέας αισθάνεται τόσο άνετα με τα πρόσωπα και τους  χαρακτήρες του ώστε νομίζει κανείς ότι προηγήθηκε προσωπική γνωριμία μαζί τους, ότι ζήσανε μαζί ,συζητήσανε,μοιραστήκανε τις σκέψεις τους. Ο Ισίδωρος μπήκε ορμητικά στην ψυχή και το μυαλό τους,ένιωσε τη χαρά και τη λύπη τους . Ο αναγνώστης από την άλλη ταυτίζεται πάρα πολλές φορές με τους ήρωες. Ατενίζει τη δική του πεταλούδα , τη δική του ειμαρμένη. Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Άλλοτε καίγεται μέσα του, άλλοτε παγώνει. Μεταμορφώνεται σε άνθρωπο γήινο των χωραφιών ,σε υψηλόβαθμο στέλεχος οργάνωσης, σε αριστερό ή δεξιό,σε επαναστάτη, σε ήρεμη και συνετή σύζυγο, σε ιδεαλιστή , σε ταξιδευτή και ....όχι μόνο.
           Για όποιον έχει ζήσει στις περιοχές που αναφέρονται στο μυθιστόρημα κάθε λέξη του είναι από μόνη της ένας ιδιαίτερος χτύπος καρδιάς. Οι πετιγραφές του λεπτομερέστατες, απλές και λογοτεχτικές μαζί ,ταξιδεύουν τον αναγνώστη. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι εικόνες. Τόσες εικόνες!!!Σαν αναγνώστης , στη δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου, έπλασα με το μυαλό μου ακριβώς τις ίδιες, με ακρίβεια χιλιοστού θα έλεγα! Και η συγκίνηση; Ίδια , μπορεί και μεγαλύτερη.
          Η πλοκή επίσης πρωτότυπη και ιδιαίτερη . Χιλιάδες μικρές κλωστούλες  δένονται πολύπλοκα γύρω από ένα ασανσέρ όπου εγκλωβίζονται οι δύο ήρωες ,το δεκαπενταύγουστο, η Ελένη Πολύζου και ο Μάρκος Χατζίδης. Η κατάληξη απρόσμενη. Τα θέματα πολλά: έρωτας, οικογένεια, φιλία, αθωότητα, ενοχή ,προδοσία, πόνος, μοναξιά, ανάγκη, αγώνας, προσφυγιά, κατοχή , αντίσταση, εμφύλιος, πόλεμος , κρυμμένα μυστικά, (Βιολέτα και Βασίλης Χούρσογλου), η τρέλα , ο θάνατος, ο πατέρας, η μάνα, η ανθρωπιά..... Ο φιλόλογος αντλεί πολλά κείμενα μέσα από αυτό το βιβλίο  ως παράλληλο υποστηρικτικό υλικό στη λογοτεχνία , την ιστορία , τις εργασίες  των μαθητών.


Όπως τη φαντάστηκε η Ελίνα...


Και λίγα λόγια για κάποιους χαρακτήρες.........
                                  ΖΩΙΚΑ: Ήρεμη δύναμη , πρόσωπο απροστάτευτο και ταυτόχρονα πολύ προστατευμένο.Ήταν πραγματική δασκάλα , αν και δεν έγινε ποτέ.Πάρα πολλές οι αντοχές της μέσα στην αδυναμία της. 
                                              ΗΛΙΑΣ ΧΑΤΖΙΔΗΣ Ή ΔΙΟΜΗΔΗΣ: κεντρικός ήρωας , οραματιστής ενός νέου κόσμου , ψυχρός και μεθοδικός. Τον κατάπιε το μίσος και η εκδίκηση. Πίστευε ότι αυτός ο κόσμος ,ο φιλάργυρος ,που έκρυβε τις πιο πολλές χαρές του για τους λίγους ,έπρεπε να ανατραπεί. Τίμιος και μπεσαλής , μονόχνωτος και σκοτεινός.
                                              ΜΑΡΚΟΣ ΧΑΤΖΙΔΗΣ  , πατέρας του Ηλία: Ένας άνθρωπος των ανθρώπων στωικός φιλοσοφημένος, πρακτικός.



Κάποιες φράσεις: α. Ποια μάτια όμως αντέχουν όλη την αλήθεια; Η ίδια η θάλασσα σκεπάζει τα συντρίμμια από τα ναυάγια , για να ξεχάσει.
                              β.Θα περνούσαν πολλά χρόνια ,για να καταλάβει πώς οι σύζυγοι και οι αλήθειες δεν ανήκουν σε κανέναν.
                                γ.Νομίζετε πως αυτός ο κόσμος κάποτε θα αλλάξει , έτσι λέγαμε τότε κι εμείς, όλοι μαζί θα πάμε, λέγαμε. Πήγε ο καθένας με την τσέπη του τελικά.(Λόγια του πατέρα στο γιο).

                                                                  ΣΚΕΚΛΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ



            
Όπως το σκέφτηκε η Ελίνα




                Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα του '51 ο Κοσμάς Χατζίδης και η Υπαπαντή Λέκα στο πρώτο τους ραντεβού ήπιαν λεμονάδα στο "Ντορέ" και για τρία χρόνια σεργιάνιζαν, παράνομα στην αρχή ,αρραβωνιασμένοι ύστερα, στην  παραλία, στο καφενείο "Αύρα", στην πλατεία  Ελευθερίας, τη "Ρέμβη" ,στριμώχνονταν για κλεφτά φιλιά στο σινέ "Αλκαζάρ" ,πριν παντρευτούν μια  Κυριακή  φθινοπώρου του '54 στον Άγιο Μηνά ,στην εκκλησία των εμπόρων ,τη χωμένη μέσα στην καρδιά της πόλης, εκεί που λίγα μέτρα πιο μακριά ,10 χρόνια πριν, ο Ηλίας Χατζίδης ξεψυχούσε στα χέρια του Κοσμά.
                   Στο διαμέρισμα των εξήντα τετραγωνικών στην Αγίου Δημητρίου κοντά στο τούρκικο προξενείο,στον πέμπτο όροφο μιας εξαώροφης κυψέλης από τσιμέντο που μύριζε ασβέστη και λαδομπογιά, που από τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας έβλεπες ένα κομμάτι του λιθόστρωτου δρόμου, ο Κοσμάς και η Υπαπαντή ξεκινούν την κοινή τους ζωή. Εκεί θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους , ο Ηλίας και ο Μάρκος, και θα μείνουν για πάντα σε κείνο το δρόμο που είχε το όνομα του Αγίου ,που σύντομα θα ξυλωθεί από πάνω του το φολιδωτό καλντερίμι, θα στρωθεί με άσφαλτο και θα μπογιατιστεί με διπλή άσπρη γραμμή. Το καρουζέλ στο πάρκο της ΧΑΝΘ και η καινούργια παραλία ,που είχε τώρα ανοιχτεί και έβγαζε μέχρι την Αρετσού και το Χαμόδρακα , ήταν η συνηθισμένη τους οικογενειακή έξοδος. Τα απογεύματα της Κυριακής περίμεναν το άγημα του στρατού που θα κατέβαζε με τη μπάντα τη σημαία από το Λευκό Πύργο.Τριγύρω καροτσάκια με στραγάλια και φυστίκια, που τα φωτίζουν λάμπες ασετιλίνης.Μπαλόνια και βαρκάκια με φωνακλάδες βαρκάρηδες που φώναζαν για μια βόλτα στα μεγάλα πλοία που άραζαν έξω από το λιμάνι. Και η βραδινή επιστροφή για το σπίτι από τη μεγάλη ανηφόρα της Βασιλίσσης Σοφίας .Δεξιά χτιζόταν το καινούργιο Κρατικό θέατρο και αριστερά τους η λέσχη αξιωματικών με εκείνο το θεότατο πουλί στην είσοδο και το μεγάλο πίνακα με το βασιλιά  στο βάθος. Πιο πάνω ήταν τα παλιά δικαστήρια και πιο ψηλά η Έκθεση, νεκρή τους πιο πολλούς μήνες του χρόνου.Μα πιο πολύ κι από τα κτίρια ήταν εκείνα τα ζεστά χέρια που τους κρατούσαν. Ο Ηλίας πάντα με την Υπαπαντή , ο Μάρκος με τον Κοσμά, εκλεκτικές συμπάθειες ανεξήγητες για χρόνια.
                                                                              ΣΟΦΙΑ ΡΟΥΣΣΟΥ 




                                    



                                               

















































































































































































































Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!


                            

Μάνα, ξέρω ότι με αγαπάς. Σου αρέσω όμως; του Δ.Τσιριγώτη


μαμαΓράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης .
Φυσικός

   «ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί  τελείως .Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.
     Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν όταν ήσουν μικρός  αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν  αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι ,παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι ,όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά .Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα ,οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί ,είχα διαβάσει ,είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.
     Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν .Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψε ποτέ  να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και ,αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις  κάποιο κακό ,να τρέμω .Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις ,ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει  επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη .Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου .Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις ,μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.
     Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη , ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί ,δεν το εκτιμάς. .Βλέπεις σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα  και τώρα μου λες  ότι  δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο ,ότι δεν έχεις τίποτα  αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου . Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια ;Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;»
    «ΜΑΝΑ , ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως  και περίεργα. Έχω νεύρα ,ξέρεις τώρα εφηβεία ρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες ρε μάνα να ξεσπάσω; Δες με ρε μάνα ,μεγαλώνω ,και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη μάνα . Αλλά όχι όπως παλιά ,αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι .Ξέρω ότι με αγαπάς αλλά πες μου, σου αρέσω ;Σου αρέσω ρε μάνα ; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία .Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου ένα πράγμα περνάει επίμονα  από το μυαλό μου : πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω   γιατί αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις : Δεν θέλω άλλα κηρύγματα ,άλλα πρέπει και άλλα μη .Όχι άλλα γιατί έβηξες ,ποιος σε πείραξε ,αν μου αρέσει καμιά κοπέλα .Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου).Φρικάρω όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά : και καλά να είναι με κατάληξη -άκης  αλλά με κατάληξη –ούλης ρε μάνα ;Και προπαντός μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Ρε μάνα θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν .Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco;Τι κιτσιά αλήθεια  Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;
     Εγώ από τη μεριά μου σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου ,ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι ,ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω :θέλω  να μου το λες όταν κάνω λάθος αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε  να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση .Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα ε μάνα ; Θέλω να είσαι εκεί αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου . Με βοηθάει να σε  βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως ρε μάνα να σε βλέπω τόσο ανασφαλή. Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που  με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και ρε μάνα έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια οπότε  έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω .θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου ,να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις ,όμως , ότι σου ζητάω  να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά  να γίνουμε  τεμνόμενα σύμπαντα ;
      Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα όπως παλιά –τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες ,αλλά  άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο  θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα .Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί ,δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή ,όμως. δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης αυτό το αστείο με τη φωλίτσα ρε μάνα να σταματήσει γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις αλλά τώρα που έμαθα να πετάω ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες .Πάντα όμως θα επιστρέφω ,έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα, ….μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και ….μαμά, άκου κάτι  να χαρείς : θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.»

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Παπαδιαμάντης, ο σεμνός και βαθύς...


                        
                        
Τα πτερόεντα δώρα
θείος άγγελος...
Ξένος του κόσμου & της σαρκός κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη, συστείλας τας πτέρυγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος...
Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως...

Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

                                                        
        Από Αφροδίτη.