Σελίδες

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

VICTORIA HISLOP( ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ)(ΤΟ ΝΗΜΑ)



                        ΕΜΦΥΛΙΟΣ
            Με τα χρόνια είχε συνειδητοποιήσει πώς καμιά πλευρά σ΄αυτόν τον πόλεμο δεν είχε καθαρά τα χέρια της.Μέχρι και τα δικά του ήταν βουτηγμένα  στο αίμα-αίμα κομμουνιστών,αίμα φασιστών,αίμα Γερμανών,αίμα Ελλήνων.Κάποιες φορές ήταν αίμα αθώων κι άλλοτε αίμα ανθρώπων που χαιρόταν που πέθαιναν. Ωστόσο ήταν πάντα αίμα-κόκκινο,πηχτό και κάπου-κάπου ακατάσχετο στη ροή του.

  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

          O aρμένικος μαχαλάς της Σμύρνης είχε πυρποληθεί από το τούρκικο ιππικό,που τώρα διέτρεχε την πόλη κι έσπερνε τον όλεθρο και την καταστροφή. Οι Έλληες που κρύβονταν μέσα στα υπόγεια των σπιτιών τους,άκουγαν έντρομοι τις πόρτες να σπάνε πάνω από τα κεφάλια τους και τα σπίτια τους να γίνονται φύλλο και φτερό.Μετά μύριζαν πετρέλαιο να ραντίζεται παντού,λίγο πριν πυρποληθεί το σπιτικό τους.Οι επιλογές που είχαν ήταν ή να αποκαλυφθούν και να μακελευτούν ή να παραμείνουν στην κρυψώνα τους και να αποτεφρωθούν,αν δεν πέθαιναν πρώτα από τις αναθυμιάσεις.




   ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

     Από τη στιγμή που έχεις ξεχάσει το πρόσωπο κάποιου και ξέρεις πως δεν πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ,αυτό σημαίνει πως είναι νεκρός,έτσι δεν είναι; Ή τουλάχιστον πως είναι σαν νεκρός.


Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ

   Μερικές φορές,μέχρι και το πέρασμα της κλωστής στη βελόνα ξυπνούσε μέσα της το συναίσθημα της νοσταλγίας και όλες αυτές τις ώρες στο εργαστήρι σκεφτόταν πιο πλύ τη μητέρα της. Πάντα της ερχόταν στο νου το ίδιο στιγμιότυπο,μια στιγμή που,στην παιδική της αντίληψη του κόσμου, η ζωή τους ήταν τέλεια.Σ'εκείνο το παγωμένο μόριο του χρόνου,η μητέρα της καθόταν σε μια ψηλή καρέκλα πλάι στο παράθυρο,με την πλάτη της στητή και άκαμπτη.Κεντούσε κάτι με χρυσή κλωστή που άστραφτε στο φωςπου ξεχυνόταν από το παράθυρο. Το εργόχειρό της,ένα άμφιο, ήταν απλωμένο στην ποδιά της.
   "Ποτέ να μην καμπουριάζεις" είχε πει τότε στην Κατερίνα που,όποτε θυμόταν αυτό το στιγμιότυπο, διόρθωνε τη στάση της.

( Τη μητέρα της η Κατερίνα δεν θα την συναντήσει ποτέ ξανά. Στο λιμάνι της Σμύρνης ήταν και η τελευταία φορά που την είδε. 
Ζήσαν πρόσφυγες σε διαφορετικές πόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονικη.Η μητέρα της την κράτησε μακριά από την τραγική ζωή της. Μόνο με γράμματα επικοινωνούσαν. Είχε όμως την τύχη να την μεγαλώσει η Ευγενία,που της φέρθηκε καλύτερα κι από μάνα).  


Η ΚΑΤΟΧΗ

  Εκείνον το χειμώνα, ο κόσμος μάλωνε στους δρόμους ποιος θα αρπάξει πρώτος κάνα αποφάγι ή ψαχούλευε μέσα σε στοίβες σκουπιδιών με την ελπίδα κάποιος να πέταξε κατά λάθος ένα ξεροκόμματο ψωμί. Ξυπόλυτα παιδιά στέκονταν πλάι στους αποσκελετωμένους γονείς τους στις ουρές για τα συσσίτια,αλλά κι αυτά δεν είχαν τίποτα με κάποια θρεπτική αξία να σερβίρουν. Ο Ερυθρός Σταυρός έκανε ό,τι μπορούσε,όμως οι προσπάθειές του ήταν σχεδόν ανώφελες. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης άρχισαν να πεθαίνουν από την πείνα.

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ





                     Ο χρόνος.
              Μια αέναη κίνηση .
          Ένα ατέρμονο σύμπλεγμα από στιγμές.
    Στιγμές αδιάφορες και στιγμές που στιγματίζουν.
Στιγμές που βυθίζονται στη λήθη και στιγμές που χαράσσονται  ανεξίτηλα
              Στιγμές που εναλλάσσονται τόσο γρήγορα.
Γιατί ο χρόνος φεύγει .Περνάει και φεύγει .Και στο πέρασμά του τίποτα δε στέκεται 
                                                 ίδιο.
           Αντικείμενα ξεφτίζουν, παραδίνονται στη φθορά τους.
                Τοπία και κτήρια ερημώνουν,εξαφανίζονται .
                Άνθρωποι αλλάζουν,μεγαλώνουν,χάνονται.
                     Δύσκολη η κατανόηση του χρόνου.
                     Πιο περίεργη η φωτογράφησή του.
     Όμως φωτογραφία και χρόνος ταυτίζονται και συγκρούονται ταυτόχρονα.
         Μια φωτογραφία είναι ένα μικροσκοπικό παράθυρο στο χρόνο.
                Μια στιγμή που ξεγλίσρησε και παγιδεύτηκε.
            Μια στιγμή που γίνεται θύμησις....και μετά καημός.








Η λύπη μου είναι άγαλμα που δεν τσακίζεται
Η περηφάνια μου είναι άγαλμα και δε λυγάει
Εγώ είμαι άγαλμα 
Κι από το στόμα μου αναβλύζει ο καιρός.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

 

                      Χα'ι'δεμένη κάποτε 
                     από το Χρυσό και το Γαλάζιο
                     του Ήλιου και του Ουρανού της 
                     Αττικής 
                     Τώρα, κόρη μονάχη,
                     στη βασανιστική ανάσα του χρόνου
                     Υποφέρω ανεκπλήρωτο πόθο
                     τον Γυρισμό

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑ'Ι'





Χόρχε Μπουκάϊ, Ιστορίες να σκεφτείς


         Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορεία στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ.
       Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
            Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες:

Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια …
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω …

»Οταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
»’Εστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»
»Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού … Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
»Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
»Και ο γάμος των φίλων;
»Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
»Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
»Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
»Ώρες; Μέρες;
Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … Κάθε λεπτό.
»Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ.»

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

H EYTYXIA THΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ





Ο γιατρός των φτωχών παιδιών http://echedoros.blogspot.com/2010/04/blog-post_14.html
                             
                                Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
                                Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.
                                Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
                                Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.
                                Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».
                                Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
                                Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.
                                «Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».
                                Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.
                                Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.
                                Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».
                                «Πιστεύω στον Θεό»
                                Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».
                                Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
                                Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
                                Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.
                                Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο
μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.
                                Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.
                                Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
                                Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.
                                Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
                                Η ευτυχία της προσφοράς
                                Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
                                Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.
                                Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.
                                Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.
                                Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν.
                              
                                                             

                                     
                                                             
                               

                                                                                      

                                             

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

                              

                                     
                              

                                      


ΕΠΙΚΑΙΡΟ





     Δημήτρης Χορν - Υβρις και Νέμεσις
       
         Οι ποιητές και οι λογοτέχνες δίνουν την φυσιογνωμία του έθνους. Αυτή λοιπόν τη φυσιογνωμία επιχειρούν σήμερα να την παραμορφώσουν. Δεν έχουμε φυσιογνωμία ελληνική. Υπάρχει μια νοοτροπία που θέλει να τα απλοποιήσει όλα. Κι αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να μοχθούν; Γιατί ο καρπός του μόχθου περιφρονείται τόσο πολύ, ενώ τόσο ανάγκη τον έχουμε τώρα ειδικά που ανήκουμε στην Ευρώπη και χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τα πνευματικά όπλα; Αυτή η νοοτροπία της απλοποιήσεως μας έχει οδηγήσει στο σημείο να κακοποιούμε και να εκχυδαϊζουμε τα πάντα. Είναι απελπιστικό, οδυνηρό, για να μην πω θανατηφόρο. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι θα παραλάβει και από ποιους η νέα γενιά με την οποία τόσο πολύ ασχολείται η παρούσα κατάστασις. Τι σκοπό έχουν άραγε οι υπεύθυνοι που μεταχειρίζονται τόσο άσχημα την γλώσσα; Τι τέλος πάντων θέλουν να παραδώσουν και από ποιούς το παρέλαβαν; Υβρις και τίποτε άλλο χαρακτηρίζει την παρούσα κατάσταση. Υβρις και, δυστυχώς, της ύβρεως πάντοτε έπεται η Νέμεσις. Τώρα βέβαια μιλάμε περί πολιτιστικού κόσμου, περί πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τι θα πει πολιτιστικό; Παίζουμε με τις λέξεις. Λέμε λέξεις. Και βεβαίως πίσω απ' αυτές τις λέξεις δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ένας μοναδικός σκοπός: Η ερείπωση της γλώσσας, η κατάργηση των εννοιών, ώστε οι άνθρωποι ούτε να συνεννοούνται, ούτε να μπορούν να σκέφτονται. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούν ορισμένοι να κάνουν την δουλειά τους: Να θάψουν τον τόπο. (...) Είμαι Ελληνας, γι' αυτό πονώ και υποφέρω για ό,τι βλέπω μπροστά μου.

Για ό,τι αισθάνομαι να έρχεται....       



Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

                                                                  



Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ!
ΕΝΕΡΓΑ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ............

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!

Tο σώμα φωνάζει αυτό που σωπαίνει το στόμα ???



Nelson Torres, Doctor στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα







Πολλές φορές ...





Το κρυολόγημα "στάζει" ,όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.





Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.





Το στομάχι καίει, όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.





Ο διαβήτης εισβάλει ,όταν η μοναξιά πονάει.





Το σώμα παχαίνει, όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.





Ο πονοκέφαλος καταθλίβει, όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.





Η καρδιά χαλαρώνει ,όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.





Οι αλλεργίες συμβαίνουν ,όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.





Τα νύχια σπάνε ,όταν απειλούνται οι άμυνες.





Το στήθος σφίγγει ,όταν η υπερηφάνεια εγλωβίζεται.





Η πίεση αυξάνεται ,όταν ο φόβος φυλακίζει.





Οι νευρώσεις παραλύουν, όταν το εσωτερικό παιδί τυραννιέται.





Ο πυρετός θερμαίνει ,όταν οι άμυνες εκρήγνυνται.





Ο καρκίνος σκοτώνει, εάν δεν συγχωρείς ή / και έχεις κουραστεί να «ζεις».





Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;





Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.





Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα:





Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς.





Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,



φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ,



φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,



και όλα γίνονται, αν έχεις ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,



μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,



άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ,



αλλά πάνω απ 'όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ.
    


ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΦΟΔΙΑ;

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ! (ΕΠΙΛΟΓΈΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ)



Α

      
       
Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου:

    
     
        Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. Η μόρφωση ,είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς... Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους:
        1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχονται από αυτές...
        2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική..
        3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..
        4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα..
        5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..
        6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους..
        7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...


        ΣΩΚΡΑΤΗΣ
        



 Β

                          ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Β 60


      Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς
του καταστραφή, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι μάλλον πολύ πιθανόν ότι
θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η
μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος απο
αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν
και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως εσείς τώρα, οι οποίοι τρομαγμένοι απο τας
ιδιαιτέρας δυστυχίας σας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως...