Σελίδες

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015




          



Περιγραφή:  https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/988621_602993439731469_1521022316_n.jpg






Αναρωτιέμαι μερικές φορές...
 
Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. 

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. 
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)













Περιγραφή:  https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/1003469_603229729707840_411254142_n.jpg











            

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ............




 

 Last Summer, I Found WW2 Photos Of Dijon In France And Retook Them In The Same Places 70 Years Later





Last Summer, I Found WW2 Photos Of Dijon In France And Retook Them In The Same Places 70 Years Later

ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ












Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί 
 Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
αίμα μου ζεστό                                      Στίχοι:         Λίνα Νικολακοπούλου
                                                               

Κάτι λίγοι συγγενείς
ξαδέρφια μακρινά
πες μου αν έμεινε κανείς
για μας τα πετεινά
Κάτι λίγοι συγγενείς
στα έγκατα του νου
Λάβα μου, λάβα μου
σώμα τ’ ουρανού

Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
δάκρυ από Χριστό
Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα                 




I Show The Real Wishes Of Everyday Objects