ΕΝΤΙΘ ΚΑΒΕΛ

                                       

Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, Δ. ΓΛΗΝΟΣ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΖΟΛΩΤΑ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

     ''Παιδιά υπομονετικά και φιλότιμα, εσείς στο Μέτσοβο και αλλού αργότερα, σύντροφός σας κι εγώ στην καταπίεση , στην άγνοια και στα βάσανα ,μορφώθηκα μαζί σας -αν μορφώθηκα- και έμαθα σιγά σιγά μόνη μου τι πρέπει και τι όχι , έμαθα να παίρνω πρωτοβουλίες , να εξηγώ καλά , να ρωτώ σωστά, να ζητώ μόνο τα ουσιώδη  και στα προφορικά και στα γραπτά , να γράφουμε μαζί τα δύσκολα , να λιγοστεύω την μελέτη στο σπίτι....''

   ''  Τους συναδέλφους μου τους θυμάμαι με αγάπη. Κανένας δε με πλήγωσε ποτέ και για τίποτα.Πέρασα πολύ όμορφα μαζί τους.Ήμουν στο κέντρο της παρέας τους , αν όχι της ......ζωής τους! Κάναμε την πιο σπουδαία εργασία και μας κοίταζαν όλοι με θαυμασμό! Ήμασταν νέοι και  ελεύθεροι ,και στην καρδιά μας και την σκέψη μας  κυριαρχούσαν άλλα , και δεν υπήρχε θέση για διχογνωμίες και ψυχρότητα.''

    '' Η ζωή μου δεν ήταν καθόλου εύκολη , όμως μέσα στα Σχολεία με τους συναδέλφους μου , με τις χιλιάδες τα παιδιά που γνώρισα (και τους γονείς τους φυσικά ),τα παιδιά που φώναζαν, γελούσαν κι έτρεχαν ακάθεκτα και έτρεμε η γη κάτω από τα βήματά τους , που έσκυβαν τα ωραία τους κεφάλια με τα πυκνά τους τα μαλλιά και μάθαιναν , με τα αγαπημένα μου βιβλία , είχε για μένα η ζωή επίσης πολύ μεγάλο ενδιαφέρον , πολλά ωραία να μου δώσει -ήταν η ίδια  η ζωή! ''

    ''Μαζί με τους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια  ''ταξίδεψα''-και πού δεν  ''ταξίδεψα'' !....

    ''Οι Εκπαιδευτικοί εξοικειώνονται εύκολα και γρήγορα μεταξύ τους  , ίσως γιατί θητεύουν  όλοι σ' έναν χώρο κοινό , όμως χώρο ιερό και όσιο - στο χώρο της μάθησης και του Πνεύματος  γενικά,  στον Κόσμο των παιδιών.''

      '' Η Κοινωνία των συνανθρώπων μου είναι σχεδόν αόρατη , μάλλον είναι καταχωνιασμένη , μόνο να τη φαντάζομαι μπορώ , έτσι όπως είναι αθέατη και αλλοτριωμένη μέσα στις διερχόμενες άγνωστες λαμαρίνες και στα διαμερίσματα ....Οι πολυκατοικίες είναι ξένες και άγνωστες για μένα και έρημες....Νιώθω θλίψη και πλήρη μοναξιά ,σαν δεντράκι χωρίς ρίζες....''

    ''Το τραίνο έχει ένα στοιχείο παραμυθένιο...Ένα πλήθος ανθρώπων κάθονται , πέφτουν στον ύπνο , σηκώνονται , μιλάνε, τρώνε , πηγαινοέρχονται προστατευμένοι όλοι μαζί  σ' αυτό το μακρύ κατασκεύασμα , που ορμάει σφυρίζοντας χαρούμενα και αφανίζει τα χιλιόμετρα για χάρη σου.
        Αν είναι μέρα , χαζεύεις το τοπίο και λικνίζεσαι ...Αν είναι νύχτα, νιώθεις πως ξέκοψες από την πεζότητα, νιώθεις πως γλύτωσες για λίγο από τη ζωή που σε πιέζει..Κοιτάζεις τους ανθρώπους :Μια ποικιλία απίστευτη! Πιάνουν κουβέντα και γνωρίζονται, φλερτάρουν και αρχίζουν κάποιον έρωτα, οι μεγάλοι αναπτύσσουν θεωρίες με δυνατή φωνή , σχολιάζουν τα κοινωνικά προβλήματα, κάνουν καυγάδες για την πολιτική ...''

     ''Ένα καλό λογοτέχνημα δείχνει όλο το βάθος της ανθρώπινης ζωής χίλιες φορές καλύτερα κι από την πιο υψηλή φιλοσοφία !' ''