Ο ΘΕΤΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑΣ!! Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

    



                          


                           

   Ο θετός μου πατέρας. Κάποιες φορές είναι εκνευριστικός αλλά ταυτόχρονα λατρεύσιμος. Έχει μανία να τρομάζει τους πάντες μέσα στο σπίτι και ειδικά τις φίλες μου. Εμφανισιακά είναι ψηλός, σχετικά λεπτός με καστανά μαλλιά, πράσινα μάτια και ένα υπέροχο τεράστιο χαμόγελο. Περνάμε αρκετές ώρες την μέρα μαζί κάνοντας πράγματα που μας αρέσουν, άλλωστε η μαμά μου λέει ότι είμαστε ίδιοι. Είμαστε μαζί έντεκα από τα δεκατέσσερα χρόνια της ζωής μου και αυτό μας κάνει  να έχουμε απεριόριστη αγάπη ο ένας για τον άλλον. Φαίνεται πως υπάρχει αγάπη, κάνει τα πάντα για μένα, χαίρεται με τις χαρές μου και δεν θέλει ποτέ να με βλέπει λυπημένη. Είναι πολύ ξεχωριστός για εμένα.

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ....ΟΧΙ ΜΟΝΟ.........

Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας στην αυγή της ανεξαρτησίας της.

     Μαζί με τους ιστορικούς αυτής της περιόδου του πόνου, ας μεταφερθούμε στις κορυφές των βουνών της Ελλάδας... ας στρέψουμε γύρω το βλέμμα μας... Τι απελπισία!... Παντού ερείπια! Άμορφοι όγκοι και χαλάσματα που ακόμα καπνίζουν, δακρυσμένες γυναίκες, οικογένειες χωρίς ψωμί! Μάταια αναζητούμε τις πόλεις, ούτε χωριά δεν υπάρχουν! Στα πόδια του Παρθενώνα, κάτω από το φωτοστέφανο του ένδοξου ονόματος της Αθήνας, κείτονται καλύβες, μισές πέτρα, μισές ξύλο. Μπροστά τους περνούν μονοπάτια, όχι δρόμοι, και αυτά ακόμα τα περάσματα ακατάστατα και λασπωμένα! Κανένα σύγχρονο μνημείο! Ιερά μάρμαρα μόνο, στοιχειωμένα από τις σκιές των παλαιών! Εδώ, φυτείες ξεραμένες, ξεριζωμένες, πυρπολημένες. Εκεί αμπέλια και ελαιώνες κατεστραμμένοι. Κανένας δρόμος, καμία απόδειξη λειτουργίας μιας προηγούμενης διοίκησης! Όλα πρέπει να γίνουν από την αρχή! Όλα πρέπει να αρχίσουν από το τίποτα! Και αυτά τα «όλα» πρέπει να γίνουν από μια χούφτα ανθρώπους, τους λίγους που μπορούν να διευθύνουν, να διδάξουν, να δημιουργήσουν το Έθνος! Τι εργασία αντάξια γιγάντων! Και μερικοί θα ήθελαν να έχουν ήδη ολοκληρωθεί όλα αυτά, να είναι τα πάντα στρωμένα, διαμορφωμένα! Πού και πότε έφθασαν λίγα μόλις χρόνια στη Δύση για να πετύχει ένα τέτοιο θαύμα;

Από το βιβλίο, Pierre Α. Moraitinis, La Grece telle qu'elle est, Paris, Athenes, Berlin, 1877 (ανατύπωση Δ.Ν. Καραβίας, 1987) Avant-propos, p. 7-8.

ΑΛΑΝ ΦΕΡΣΤ, ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

                Εκείνο που μάθαμε στη Γερμανία είναι ότι η ζωή κυλάει ωραία, όταν οι πάντες κάνουν τη δουλειά τους  και κάνουν ό,τι τους πουν. Η αρμονία ,όπως την αποκαλούμε ,αποτελεί ισχυρή δύναμη ενός έθνους.......Αντιμετωπίσαμε αρκετή ανυπακοή στην αρχή .Όμως είμαστε υπομονετικοί ,σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι και με τον καιρό τη θεραπεύσαμε. Ανακαλύψαμε  πως με την επιμονή από πλευράς μας η ανυπακοή μετατρέπεται  σε δυσπιστία και με τον καιρό σε συμμόρφωση. Ω, ο κόσμος τρέφει τις πλέον βίαιες σκέψεις ,όμως τις κρατά για τον εαυτό του. Ωστόσο ,εξωτερικά, στην καθημερινότητά του, ο καθένας κάνει ό,τι του πούμε, εξού και υπάρχει αρμονία. Μεγάλο τμήμα της Ευρώπης διαπιστώνει ότι η αρμονία αυτή δεν είναι τόσο άσχημη όσο φοβόταν ,και σύντομα όλοι μας θα συνεργαζόμαστε.

ΧΑ'Ι'ΚΟΥ

           Το χαϊκού είναι είδος ποίησης, μια ιαπωνική ποιητική φόρμα, με συνολικά 17 συλλαβές (5-7-5). Θεωρείται η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο.
Ο πρώτες προγονικές μορφές του χαϊκού έρχονται από τον 8ο αιώνα, βρίσκουν όμως την ολοκλήρωσή τους στο τέλος του 17ου με κύριο εκπρόσωπο και εκφραστή τον Ιάπωνα ποιητή Matsuo Basho, με τον όρο χαϊκού να καθιερώνεται το 1890 από τον Masaoka Shiki και να επικρατεί μέχρι σήμερα.
Στην Ελλάδα εμφανίζονται τα πρώτα θεωρητικά κείμενα για την ιαπωνική ποίηση, με τη διάδοση του είδους στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα. Πατέρας και ουσιαστικός εισηγητής των χαϊκού στην Ελλάδα θεωρείται ο Γιώργος Σεφέρης με την εμφάνιση των 16 χαϊκού του στο «Τετράδιο Γυμνασμάτων» του, το 1940. Ακολουθούν ο Ζήσιμος Λορεντζάτος το 1969 με το «Αλφαβητάρι» του που αποτελεί και την πρώτη αυτοτελή συλλογή χαϊκού και στη συνέχεια ο Ι.Δ.Αντωνίου το 1972 με τη συλλογή του «Χάι – Κάι και Τάνκα»
 

«…Γεννήθηκε στην Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Αναλαμπή αλήθειας. Μια φευγαλέα στιγμή που διατηρείται στην αιωνιότητα. Υπαινικτικό. Ενίοτε περιπαικτικό. Πάντοτε οικουμενικό. Δεν εξηγεί. Επιτρέπει τις πολλαπλές αναγνώσεις του Ενεστώτα στον Μέλλοντα. »