Σελίδες

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΕΥΑ ΟΜΗΡΟΛΗ

         Η νιότη δεν είναι ηλικία , ούτε εποχή . Είναι δύναμη.



        Δική μου είναι μόνο μια γωνιά σ'αυτή τη γη, μια καλή σκέψη κι ένα χαμόγελο.



         Είχα αλλάξει , είχα γίνει καλύτερη,  αλλά σε έναν ίδιο κι απαράλλαχτο κόσμο...




     Τους εαυτούς μας δεν τους βλέπουμε ποτέ έτοιμους για την κρίση κανενός, ούτε καν τη δική μας. Μόνο τον υπόλοιπο κόσμο ξέρουμε να κρίνουμε -κι αυτό το κάνουμε τόσο άδικα ,που να πάρει η ευχή!


   Αφού ζούμε, είμαστε δεσμευμένοι να αλλάζουμε ,γιατί η στάση δε μας είναι επιτρεπτή . Όταν σταματάμε , πεθαίνουμε  κι η φθορά  τότε  γίνεται  η μόνη μοίρα μας.


  Ο χωρισμός είναι πάντα  ίδιος. Μια βουβή ηλίθια σκηνή που ποτέ δεν αποδόθηκε σωστά. Μια σκηνή βαθιάς βίας, βιασμού της ίδιας της επιθυμίας μας.


   Όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αρχίζουν και φοβούνται το μέλλον με τη σιγουριά ότι τώρα πια το μόνο που μπορεί να τους φέρει είναι αρρώστιες και θανάτους . Τότε στρέφουν τα μάτια τους με πανικό προς το παρελθόν  ζητώντας να αποδείξουν ότι ήταν καλύτερο, ότι εκείνοι έζησαν καλύτερα, ενώ, στ'αλήθεια , είναι κοινό μυστικό ότι δεν έζησαν καθόλου.


    Λοιπόν ,κατά βάθος ,όλοι είμαστε ίδιοι. Βλέπουμε όλοι το ίδιο θέατρο , αλλά καθόμαστε σε  διαφορετικές θέσεις.


   Η γνήσια σοφία είναι εκείνη που μας βοηθά να κρύβουμε τη σοφία μας.


   Η μοναξιά συνοδεύει ακλόνητα την κάθε μοναδικότητα.

  Οι εμπειρίες γίνονται μάθηση ,αφού πρώτα γίνουν παρελθόν.



 Το μέλλον γεννιέται κάθε στιγμή , για να μας απελευθερώσει από το παρελθόν.