Σελίδες

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Χρόνια και χρόνια πάλεψα βασανισμένη  καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σ'άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ'αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου

                    Νίκος Γκάτσος, "Αμοργός"                                 Από Ματίνα Καραφέρη


 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Θάλασσα

                                                 <<θαλασσινα τραγουδια>>
                             

                                  


  
   γλυκα φυσα ο μπατης,
                            η θαλασσα δροσιζεται,
   στα γαλανα νερα της
                             ο ηλιος καθρευτιζεται
    και λες πως παιζουν μ'ερωτα
                              πετωντας διχως εννοια
    ψαρακια χρυσοφτερωτα
                               σε κυματ'ασημενια.
     Στου καραβιου το πλαι
                                ενα τρελο δελφινι
    γοργοφτερο πεταει
                               και πισω μας αφηνει
     και σαν να καμαρωνεται
                              της θαλασσας το ατι
    μες τους αφρους του ζωνεται
                             και μας γυρνα την πλατη.
    Χιονοπλασμενοι γλαροι, 
                             ποχουν φτερουγια ατιμητα
   και για κανενα ψαρι
                             τα ματια τους ακοιμητα,
    στα ξαρτια τριγυριζοντας
                             ακουραστοι πετουνε
    η με χαρα σφυριζοντας
                              στο πελαγος βουτουνε
    Και γυρω καραβακια
                             στη θαλασσ'αρμενιζουν
    σαν ασπρα προβατακια
                             που βοσκοντας γυριζουν
    με χαρωπα πηδηματα
                              στους καμπους ολη μερα,
    και εχουν βοσκη τα κυματα,
                              βοσκο τους τον αερα. 






           
           
                              
   
    

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

ΑΓΩΝΑΣ
               ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ                                                                     1.
                                            ΜΝΗΜΗ
        Στον " Αστραπόγιαννο" του Νίκου Τζήμα τραγουδούν η Καίτη Αμπάβη (Μοιρολόϊ) και ο Μιχάλης Βιολάρης (Το τραγούδι του κάμπου) σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Πήρε δε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας και το 1ο βραβείο ανδρικής ερμηνείας του Νίκου Κούρκουλου.
       Και...ξαφνικά ένας ξερός πυροβολισμός σπάζει την ησυχία και το παλικάρι ,ο Αστραπόγιαννος, σμίγει τα δυο του χέρια πάνω στο βαρεμένο στήθος του και πέφτει σιγά-σιγά στο μουσκεμένο χώμα... Και από τις πλαγιές των κοντινών βουνών, ο αντίλαλος έφερε το σπαραχτικό μοιρολόι: «Σκοτώσανε το Σταυραετό και τον Αυγερινό».Και πού να ρίξω το μεγάλο μου καημό,
όπου θ' ανοίξει η γης, θ' ανοίξει η γης
και θα ραΐσει το βουνό.

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό.

Και τα κορίτσια ρίξανε κάτω τα μαλλιά
για να πιαστείς αϊτέ, να πιαστείς αϊτέ
ν' ανέβεις απ' τη λησμονιά

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό.

                                                                                                              2.


     Τη στιγμή που χιλιάδες τηλεοράσεις παίζουν μόνο Τούρκικα, γαστρονομίες και τέτοια, εμένα μου έρχονται στο μυαλο διάφορα απότη σχολική μου "καριέρα"....
«Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοίρα μου. Ἴσως αὐτὸ νά ᾽ναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα. Μὰ πάλι δὲν πειράζει. Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα. Ἂς χάσω τὸ καθετί. Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει. Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αὔριο; Ὅλοι πεθαίνουν μία μέρα. Εἶναι καλὸ πράγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατί.».
. Ἀπαγχονίστηκε ξημερώματα, στὶς 14 Μαρτίου 1957, σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ὁ τάφος του βρίσκεται στὰ φυλακισμένα μνήματα, στὴ Λευκωσία  τηςΚύπρου.
. Συγκλονιστικὸ τὸ ποίημα τοῦ Φώτη Βαρέλη, ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς τῆς Λευκωσίας:
Ἐψὲς πουρνὸ μεσάνυχτα στῆς φυλακῆς τὴ μάντρα
μὲς στῆς κρεμάλας τὴ θελιὰ σπαρτάραγε ὁ Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δὲν τ’ ἄκουσε κανένας.
Ἡ μάνα του ἦταν μακριά, ὁ κύρης του δεμένος,
οἱ νιοὶ συμμαθητάδες του μαῦρο ὄνειρο δὲν εἶδαν,
ἡ νιὰ ποὺ τὸν ὁρμήνευε δὲν εἶχε νυχτοπούλι.
Ἐψὲς πουρνὸ μεσάνυχτα θάψαν τὸν Εὐαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιὰ ὅλη ἡ ζωὴ σὰν πρῶτα.
Ἐτοῦτος πάει στὸ μαγαζί, ἐκεῖνος πάει στὸν κάμπο,
ψηλώνει ὁ χτίστης ἐκκλησιά, πανὶ ἁπλώνει ὁ ναύτης,
καὶ στὸ σκολειὸν ὁ μαθητὴς συλλογισμένος πάει.
Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ πρώτη ἡ ἄταχτη κι ἡ τρίτη ποὺ διαβάζει,
μπαίνει κι ἡ πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
- Παρόντες ὅλοι;
- Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
- Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος. Καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
- Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπή τους κάμνει
νὰ πέσουν μ’ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
- Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα,
πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τά ᾽πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμένα νιάτα,
Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμάτο.
     

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

                                                                                         ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
                                               


Για την αγάπη…..

Αν μπορώ να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, τα λόγια μου ακούγονται σαν ήχος  χάλκινης καμπάνας ή σαν αλαλαγμός κυμβάλου.

Κι αν έχω το χάρισμα της προφητείας  και κατέχω όλα τα μυστήρια κι όλη τη γνώση κι αν έχω ακόμη πίστη, τόση που να μετακινεί βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τίποτα δεν είμαι.

Κι αν ακόμα μοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς  και παραδώσω το σώμα μου να καεί στη φωτιά, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε με ωφελεί.

Όποιος αγαπά, έχει μακροθυμία, έχει  και καλοσύνη, όποιος αγαπάει δε ζηλοφθονεί, όποιος αγαπάει δεν κομπάζει, ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής δεν είναι εγωιστής, ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Όποιος αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα δείχνει εμπιστοσύνη, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

…………………………………………………………………………………………………………………………………….

Τελικά, αυτά τα τρία θα μείνουν για πάντα: η πίστη, η ελπίδα  κι αγάπη. Κι απ αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

(Α’ Κορινθίους  13,1-9.13 επιστολή Παύλου)



                                   «Πρώτο μετά τον Ένα» ονόμασε η Εκκλησία το απόστολο Παύλο κι όχι άδικα τον χαρακτηρίζει  ως το σημαντικότερο άνδρα επί της γης μετά το Χριστό.

Αναγνωρίζει  έτσι την τεράστια συμβολή του Παύλου στη διάδοση του χριστιανισμού και τους αγώνες του να βγει ο χριστιανισμός από τα στενά όρια μιας ιουδαϊκής θρησκείας και να ανοιχτεί στον άνθρωπο.

Στον άνθρωπο για τον οποίο   σταυρώθηκε  κι αναστήθηκε ο Ιησούς. Από αγάπη και για την αγάπη, αυτή την απόλυτη, που δεν αναγνωρίζει  φραγμούς, που δεν ξέρει από όρια που δεν ενδιαφέρεται για φυλές, χρώματα, γλώσσα, έθιμα. Που δίνει χωρίς να ζητάει, που χαίρεται και ελπίζει, υπομένει και σταυρώνεται για να αναστηθεί και να μας εξυψώσει παρασέρνοντάς μας  σε  πιο φωτεινά  μονοπάτια


  Π.ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΔΗ

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...                                                       

Χριστουγεννα θα πει:
να ζεις με ελπιδα,
να δινεις τα χερια για συμφιλιωση,
να δεχεσαι ξενους,
να βοηθας να γινεται το καλο,
να σκουπιζεις δακρυα.
Καθε φορα που καποιος 
χαριζει σε καποιον αγαπη,
οταν η αναγκη του δυστυχου λιγοστευει,
οταν οι καρδιες ειναι ευχαριστημενες
και ευτυχισμενες,
οταν κατεβαινει ο θεος απο τον ουρανο
και φερνει φως:
τοτε ειναι Χριστουγεννα

απο την αιτη         

ΜΑΡΙΑ ΤΣΟΤΣΑ
 

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης

Ἀσίνην τε...
ΙΛΙΑΔΑ
Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο
ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα
πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγονιοῦ
Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς κανένα χάσμα.
Οἱ φλέβες τοῦ βράχου κατέβαιναν ἀπὸ ψηλὰ
στριμμένα κλήματα γυμνὰ πολύκλωνα ζωντανεύοντας
στ ἄγγιγμα τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ μάτι ἀκολουθώντας τις
πάλευε νὰ ξεφύγει τὸ κουραστικὸ λίκνισμα
χάνοντας δύναμη ὁλοένα.
Ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἥλιου ἕνας μακρὺς γιαλὸς ὁλάνοιχτος
καὶ τὸ φῶς τρίβοντας διαμαντικὰ στὰ μεγάλα τείχη.
Κανένα πλάσμα ζωντανὸ τ᾿ ἀγριοπερίστερα φευγάτα
κι ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης ποὺ τὸν γυρεύουμε δυὸ χρόνια τώρα
ἄγνωστος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπὸ τὸν Ὅμηρο
μόνο μία λέξη στὴν Ἰλιάδα κι ἐκείνη ἀβέβαιη
ριγμένη ἐδῶ σὰν τὴν ἐντάφια χρυσὴ προσωπίδα.
Τὴν ἄγγιξες, θυμᾶσαι τὸν ἦχο της; κούφιο μέσα στὸ φῶς
σὰν τὸ στεγνὸ πιθάρι στὸ σκαμμένο χώμα-
κι ὁ ἴδιος ἦχος μὲς στὴ θάλασσα μὲ τὰ κουπιά μας.
Ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης ἕνα κενὸ κάτω ἀπ᾿ τὴν προσωπίδα
παντοῦ μαζί μας παντοῦ μαζί μας, κάτω ἀπὸ ἕνα ὄνομα:
«Ἀσίνην τε... Ἀσίνην τε...»
καὶ τὰ παιδιά του ἀγάλματα
κι οἱ πόθοι του φτερουγίσματα πουλιῶν κι ὁ ἀγέρας
στὰ διαστήματα τῶν στοχασμῶν του καὶ τὰ καράβια του
ἀραγμένα σ᾿ ἄφαντο λιμάνι-
κάτω ἀπ᾿ τὴν προσωπίδα ἕνα κενό.
Πίσω ἀπὸ τὰ μεγάλα μάτια τὰ καμπύλα χείλια τοὺς βοστρύχους
ἀνάγλυφα στὸ μαλαματένιο σκέπασμα τῆς ὕπαρξής μας
ἕνα σημεῖο σκοτεινὸ ποὺ ταξιδεύει σὰν τὸ ψάρι
μέσα στὴν αὐγινὴ γαλήνη τοῦ πελάγου καὶ τὸ βλέπεις:
ἕνα κενὸ παντοῦ μαζί μας.
Καὶ τὸ πουλὶ ποὺ πέταξε τὸν ἄλλο χειμώνα
μὲ σπασμένη φτερούγα σκήνωμα ζωῆς,
κι ἡ νέα γυναίκα ποὺ ἔφυγε νὰ παίξει
μὲ τὰ σκυλόδοντα τοῦ καλοκαιριοῦ
κι ἡ ψυχὴ ποὺ γύρεψε τσιρίζοντας τὸν κάτω κόσμο ὁ χείμαρρος τοῦ ἥλιου
μὲ τ᾿ ἀρχαῖα μνημεῖα καὶ τὴ σύγχρονη θλίψη.
Κι ὁ ποιητὴς ἀργοπορεῖ κοιτάζοντας τὶς πέτρες κι ἀνάρωτιέται
ὑπάρχουν ἄραγε
ἀνάμεσα στὶς χαλασμένες τοῦτες γραμμὲς
τὶς ἀκμὲς τὶς αἰχμὲς τὰ κοῖλα καὶ τὶς καμπύλες
ὑπάρχουν ἄραγε
ἐδῶ ποὺ συναντιέται τὸ πέρασμα τῆς βροχῆς τοῦ ἀγέρα καὶ τῆς φθορᾶς
ὑπάρχουν, ἡ κίνηση τοῦ προσώπου τὸ σχῆμα τῆς στοργῆς
ἐκείνων ποὺ λιγόστεψαν τόσο παράξενα μὲς στὴ ζωή μας
αὐτῶν ποὺ ἀπόμειναν σκιὲς κυμάτων καὶ στοχασμοὶ μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ πελάγου
ἢ μήπως ὄχι δὲν ἀπομένει τίποτε παρὰ μόνο τὸ βάρος


ἡ νοσταλγία τοῦ βάρους μιᾶς ὕπαρξης ζωντανῆς
ἐκεῖ ποὺ μένουμε τώρα ἀνυπόστατοι λυγίζοντας
σὰν τὰ κλωνάρια τῆς φριχτῆς ἰτιᾶς σωριασμένα μέσα στὴ διάρκεια τῆς ἀπελπισίας
ἐνῶ τὸ ρέμα κίτρινο κατεβάζει ἀργὰ βοῦρλα ξεριζωμένα μὲς στὸ βοῦρκο
εἰκόνα μορφῆς ποὺ μαρμάρωσε μὲ τὴν ἀπόφαση μιᾶς πίκρας παντοτινῆς.
Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό.
Ἀσπιδοφόρος ὁ ἥλιος ἀνέβαινε πολεμώντας
κι ἀπὸ τὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς μία νυχτερίδα τρομαγμένη
χτύπησε πάνω στὸ φῶς σὰν τὴ σαΐτα πάνω στὸ σκουτάρι:
«Ἀσίνην τε Ἀσίνην τε...». Νἄ ῾ταν αὐτὴ ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης
ποὺ τὸν γυρεύουμε τόσο προσεχτικὰ σὲ τούτη τὴν ἀκρόπόλη
ἀγγίζοντας κάποτε μὲ τὰ δάχτυλά μας τὴν ὑφή του πάνω στὶς πέτρες.
Ἀσίνη, καλοκαίρι ῾38 - Ἀθήνα, Γεν. ῾40      Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΤΡΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ


       
           


                 
                                           


ΤΡΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΕΠΟΥΛΒΕΔΑ ΛΟΥΙΣ
















ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ΑΛΚΗ ΖΕΗ











ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΛΚΗ ΖΕΗ



                                                                             

                                                        

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ ''ΤΑ ΚΕΡΙΑ'' έχουμε παρελθόν-έχουμε και μέλλον.....

Κερί φώτα 2

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

                                                                 

Αφιερωμένο στη συντροφιά μας.