ΛΙΜΝΗ ΒΑΪΚΑΛΗ - ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ...

                    

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.....

ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ ,Ι. ΖΟΥΡΓΟΣ

          Η  "Αηδονόπιτα" του Ισίδωρου Ζουργού έχει περισσότερο από άλλα έργα του τη σφραγίδα του ιστορικού μυθιστορήματος. Δεν είναι ωστόσο  οι μεγάλοι ήρωες, οι γνωστοί  από την επανάσταση του 1821, αυτοί που πρωταγωνιστούν, αλλά άνθρωποι που ζουν και αναζητούν τον εαυτό τους μέσα στον τόπο και το χρόνο.

         Κεντρικός ήρωας του μύθου είναι ο Γκάμπριελ, αμερικανός φιλέλληνας, ο οποίος εγκαταλείπει τη Βοστόνη προκειμένου να ξεφύγει από τον απελπισμένο έρωτά του για την αγαπημένη του Ελίζαμπεθ. Περνά από τα μεγάλα λιμάνια της Μεσογείου, φτάνει στη Θεσσαλονίκη και αποφασίζει ,μέσα στο πνεύμα του ρομαντισμού που χαρακτηρίζει την εποχή , να μείνει στην Ελλάδα και να λάβει μέρος στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα. Ακολουθεί τη Λαζαρίνα, κόρη του προεστού της Θεσσαλονίκης Ασημάκη,και τον άντρα της, τον οπλαρχηγό Νικήτα,στην κεντρική Ελλάδα, χώρο δράσης των Ελλήνων επαναστατών.Ο έρωτας για την Ελίζαμπεθ δίνει γρήγορα τη θέση του στο ερωτικό πάθος του ήρωα για τη Λαζαρίνα.

        Ο αναγνώστης παρακολουθεί σε μεγάλο μέρος την πλοκή μέσα από το ημερολόγιο του Γκάμπριελ που έχει τη μορφή ανεπίδοτων επιστολών στην Ελίζαμπεθ. Ο ήρωας είναι ένας τυχοδιώκτης με κλασική παιδεία ,ένας ρομαντικός, είναι η ποιητική φωνή που  φωτίζει  τα γεγονότα και εκφράζει σκέψεις και συναισθήματα.

       Ένα μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος διαδραματίζεται στο Μεσολόγγι, εκεί όπου οι πολύπαθοι 'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι' ζουν τις τελευταίες σκηνές του δράματος πριν την πτώση αλλά και κατά τη Μεγάλη Έξοδο. Τα δραματικά γεγονότα αποδίδονται τόσο γλαφυρά που ο αναγνώστης βιώνει κι ο ίδιος την περηφάνια, την αγωνία , τη λαχτάρα για ζωή ,τον αγώνα των πολιορκημένων όχι ενάντια στον εχθρό, αλλά ενάντια στον ίδιο το θάνατο.

      Πέρα από τις αναμφισβήτητες αφηγηματικές αρετές του μυθιστορήματος του  Ζουργού ,αξίζει να γίνει λόγος για την άψογη γλώσσα, την καλοδουλεμένη αλλά ανεπιτήδευτη,τόσο κοντά στη γλώσσα της εποχής του 1821.

     Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο συγγραφέας σέβεται και αγαπά την ελληνική γλώσσα. Οι ιστορικές και λαογραφικές πληροφορίες, που προφανώς με πολύ κόπο και μελέτη συνέλεξε, αποκαλύπτουν μια άλλη  μεγάλη του αγάπη ,την ελληνική ιστορία. Τον ευχαριστώ προσωπικά που με τα έργα του συνεχίζει να μας στηρίζει χαμηλόφωνα αλλά ουσιαστικά προσφέροντάς μας το υλικό για τη δική μας αηδονόπιτα.

                                                                   ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΡΑΦΕΡΗ

                             

   

                                  

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

                      ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ "Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ
                      ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ" ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.


      Όλα είναι μια ιδέα ,οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν αδιαμαρτύρητα κάτω από το στέγαστρο της αναγκαιότητας.Άλλες φορές αυτός ο σκιερός τους χώρος είναι ελάχιστος,ώστε ούτε τον παρατηρούν,ή άλλοτε κάνουν πως δεν έχουν καταλάβει, για να νιώθουν τάχα ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.Υπάρχει μια σκιά που μόνο όσοι έχουν χάρισμα και  περίσκεψη μπορούν να τη διακρίνουν την άνοιξη στα λιβάδια, είναι η σκια κάποιας πεταλούδας κάτω στο χόρτο, τόσο μικρή που θυμίζει τελεία σε σελίδα τετραδίου.Όσοι προσπάθησαν να την εξευμενίσουν δίπλωσαν στα δυο,αυτοί που της αντιτάχθηκαν διαμελίστηκαν.

                                                  

"Κάποιες φορές αισθάνομαι τη σκιά της δικής μου πεταλούδας

και αυτό με συγκλονίζει."

           Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα ξετυλίγει πολλά πολλά μικρά επεισόδια που έζησαν άνθρωποι στη δυτική Μακεδονία (Βελβεντό -Κοζάνη),στη Θεσσαλονίκη και τα χωριά του κάμπου της(πολλοί είναι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανδριανούπολη).Τα ιστορικά στοιχεία μέσα στην μυθιστορηματική μυθοπλασία είναι ταυτόχρονα και "μάθημα "ιστορίας από την εποχή του Μακεδονικού αγώνα. μέχρι σήμερα.Τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φυλής προβάλλουν μέσα από τις σελίδες ανάγλυφα χωρίς διδακτισμό. Ο αναγνώστης προβληματίζεται και προσεγγίζει τα πάθη του με άλλο βλέμμα.

           Ο συγγραφέας αισθάνεται τόσο άνετα με τα πρόσωπα και τους  χαρακτήρες του ώστε νομίζει κανείς ότι προηγήθηκε προσωπική γνωριμία μαζί τους, ότι ζήσανε μαζί ,συζητήσανε,μοιραστήκανε τις σκέψεις τους. Ο Ισίδωρος μπήκε ορμητικά στην ψυχή και το μυαλό τους,ένιωσε τη χαρά και τη λύπη τους . Ο αναγνώστης από την άλλη ταυτίζεται πάρα πολλές φορές με τους ήρωες. Ατενίζει τη δική του πεταλούδα , τη δική του ειμαρμένη. Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Άλλοτε καίγεται μέσα του, άλλοτε παγώνει. Μεταμορφώνεται σε άνθρωπο γήινο των χωραφιών ,σε υψηλόβαθμο στέλεχος οργάνωσης, σε αριστερό ή δεξιό,σε επαναστάτη, σε ήρεμη και συνετή σύζυγο, σε ιδεαλιστή , σε ταξιδευτή και ....όχι μόνο.

           Για όποιον έχει ζήσει στις περιοχές που αναφέρονται στο μυθιστόρημα κάθε λέξη του είναι από μόνη της ένας ιδιαίτερος χτύπος καρδιάς. Οι πετιγραφές του λεπτομερέστατες, απλές και λογοτεχτικές μαζί ,ταξιδεύουν τον αναγνώστη. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι εικόνες. Τόσες εικόνες!!!Σαν αναγνώστης , στη δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου, έπλασα με το μυαλό μου ακριβώς τις ίδιες, με ακρίβεια χιλιοστού θα έλεγα! Και η συγκίνηση; Ίδια , μπορεί και μεγαλύτερη.

          Η πλοκή επίσης πρωτότυπη και ιδιαίτερη . Χιλιάδες μικρές κλωστούλες  δένονται πολύπλοκα γύρω από ένα ασανσέρ όπου εγκλωβίζονται οι δύο ήρωες ,το δεκαπενταύγουστο, η Ελένη Πολύζου και ο Μάρκος Χατζίδης. Η κατάληξη απρόσμενη. Τα θέματα πολλά: έρωτας, οικογένεια, φιλία, αθωότητα, ενοχή ,προδοσία, πόνος, μοναξιά, ανάγκη, αγώνας, προσφυγιά, κατοχή , αντίσταση, εμφύλιος, πόλεμος , κρυμμένα μυστικά, (Βιολέτα και Βασίλης Χούρσογλου), η τρέλα , ο θάνατος, ο πατέρας, η μάνα, η ανθρωπιά..... Ο φιλόλογος αντλεί πολλά κείμενα μέσα από αυτό το βιβλίο  ως παράλληλο υποστηρικτικό υλικό στη λογοτεχνία , την ιστορία , τις εργασίες  των μαθητών.

Όπως τη φαντάστηκε η Ελίνα...

Και λίγα λόγια για κάποιους χαρακτήρες.........

                                  ΖΩΙΚΑ: Ήρεμη δύναμη , πρόσωπο απροστάτευτο και ταυτόχρονα πολύ προστατευμένο.Ήταν πραγματική δασκάλα , αν και δεν έγινε ποτέ.Πάρα πολλές οι αντοχές της μέσα στην αδυναμία της. 

                                              ΗΛΙΑΣ ΧΑΤΖΙΔΗΣ Ή ΔΙΟΜΗΔΗΣ: κεντρικός ήρωας , οραματιστής ενός νέου κόσμου , ψυχρός και μεθοδικός. Τον κατάπιε το μίσος και η εκδίκηση. Πίστευε ότι αυτός ο κόσμος ,ο φιλάργυρος ,που έκρυβε τις πιο πολλές χαρές του για τους λίγους ,έπρεπε να ανατραπεί. Τίμιος και μπεσαλής , μονόχνωτος και σκοτεινός.

                                              ΜΑΡΚΟΣ ΧΑΤΖΙΔΗΣ  , πατέρας του Ηλία: Ένας άνθρωπος των ανθρώπων στωικός φιλοσοφημένος, πρακτικός.

Κάποιες φράσεις: α. Ποια μάτια όμως αντέχουν όλη την αλήθεια; Η ίδια η θάλασσα σκεπάζει τα συντρίμμια από τα ναυάγια , για να ξεχάσει.

                              β.Θα περνούσαν πολλά χρόνια ,για να καταλάβει πώς οι σύζυγοι και οι αλήθειες δεν ανήκουν σε κανέναν.

                                γ.Νομίζετε πως αυτός ο κόσμος κάποτε θα αλλάξει , έτσι λέγαμε τότε κι εμείς, όλοι μαζί θα πάμε, λέγαμε. Πήγε ο καθένας με την τσέπη του τελικά.(Λόγια του πατέρα στο γιο).

                                                                  ΣΚΕΚΛΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ

            

Όπως το σκέφτηκε η Ελίνα

                Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα του '51 ο Κοσμάς Χατζίδης και η Υπαπαντή Λέκα στο πρώτο τους ραντεβού ήπιαν λεμονάδα στο "Ντορέ" και για τρία χρόνια σεργιάνιζαν, παράνομα στην αρχή ,αρραβωνιασμένοι ύστερα, στην  παραλία, στο καφενείο "Αύρα", στην πλατεία  Ελευθερίας, τη "Ρέμβη" ,στριμώχνονταν για κλεφτά φιλιά στο σινέ "Αλκαζάρ" ,πριν παντρευτούν μια  Κυριακή  φθινοπώρου του '54 στον Άγιο Μηνά ,στην εκκλησία των εμπόρων ,τη χωμένη μέσα στην καρδιά της πόλης, εκεί που λίγα μέτρα πιο μακριά ,10 χρόνια πριν, ο Ηλίας Χατζίδης ξεψυχούσε στα χέρια του Κοσμά.

                   Στο διαμέρισμα των εξήντα τετραγωνικών στην Αγίου Δημητρίου κοντά στο τούρκικο προξενείο,στον πέμπτο όροφο μιας εξαώροφης κυψέλης από τσιμέντο που μύριζε ασβέστη και λαδομπογιά, που από τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας έβλεπες ένα κομμάτι του λιθόστρωτου δρόμου, ο Κοσμάς και η Υπαπαντή ξεκινούν την κοινή τους ζωή. Εκεί θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους , ο Ηλίας και ο Μάρκος, και θα μείνουν για πάντα σε κείνο το δρόμο που είχε το όνομα του Αγίου ,που σύντομα θα ξυλωθεί από πάνω του το φολιδωτό καλντερίμι, θα στρωθεί με άσφαλτο και θα μπογιατιστεί με διπλή άσπρη γραμμή. Το καρουζέλ στο πάρκο της ΧΑΝΘ και η καινούργια παραλία ,που είχε τώρα ανοιχτεί και έβγαζε μέχρι την Αρετσού και το Χαμόδρακα , ήταν η συνηθισμένη τους οικογενειακή έξοδος. Τα απογεύματα της Κυριακής περίμεναν το άγημα του στρατού που θα κατέβαζε με τη μπάντα τη σημαία από το Λευκό Πύργο.Τριγύρω καροτσάκια με στραγάλια και φυστίκια, που τα φωτίζουν λάμπες ασετιλίνης.Μπαλόνια και βαρκάκια με φωνακλάδες βαρκάρηδες που φώναζαν για μια βόλτα στα μεγάλα πλοία που άραζαν έξω από το λιμάνι. Και η βραδινή επιστροφή για το σπίτι από τη μεγάλη ανηφόρα της Βασιλίσσης Σοφίας .Δεξιά χτιζόταν το καινούργιο Κρατικό θέατρο και αριστερά τους η λέσχη αξιωματικών με εκείνο το θεότατο πουλί στην είσοδο και το μεγάλο πίνακα με το βασιλιά  στο βάθος. Πιο πάνω ήταν τα παλιά δικαστήρια και πιο ψηλά η Έκθεση, νεκρή τους πιο πολλούς μήνες του χρόνου.Μα πιο πολύ κι από τα κτίρια ήταν εκείνα τα ζεστά χέρια που τους κρατούσαν. Ο Ηλίας πάντα με την Υπαπαντή , ο Μάρκος με τον Κοσμά, εκλεκτικές συμπάθειες ανεξήγητες για χρόνια.

                                                                              ΣΟΦΙΑ ΡΟΥΣΣΟΥ 

                                    

                                               

ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!

                            

Μάνα, ξέρω ότι με αγαπάς. Σου αρέσω όμως; του Δ.Τσιριγώτη

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης .
Φυσικός

   «ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί  τελείως .Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.
     Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν όταν ήσουν μικρός  αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν  αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι ,παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι ,όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά .Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα ,οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί ,είχα διαβάσει ,είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.
     Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν .Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψε ποτέ  να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και ,αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις  κάποιο κακό ,να τρέμω .Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις ,ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει  επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη .Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου .Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις ,μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.
     Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη , ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί ,δεν το εκτιμάς. .Βλέπεις σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα  και τώρα μου λες  ότι  δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο ,ότι δεν έχεις τίποτα  αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου . Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια ;Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;»
    «ΜΑΝΑ , ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως  και περίεργα. Έχω νεύρα ,ξέρεις τώρα εφηβεία ρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες ρε μάνα να ξεσπάσω; Δες με ρε μάνα ,μεγαλώνω ,και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη μάνα . Αλλά όχι όπως παλιά ,αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι .Ξέρω ότι με αγαπάς αλλά πες μου, σου αρέσω ;Σου αρέσω ρε μάνα ; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία .Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου ένα πράγμα περνάει επίμονα  από το μυαλό μου : πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω   γιατί αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις : Δεν θέλω άλλα κηρύγματα ,άλλα πρέπει και άλλα μη .Όχι άλλα γιατί έβηξες ,ποιος σε πείραξε ,αν μου αρέσει καμιά κοπέλα .Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου).Φρικάρω όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά : και καλά να είναι με κατάληξη -άκης  αλλά με κατάληξη –ούλης ρε μάνα ;Και προπαντός μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Ρε μάνα θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν .Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco;Τι κιτσιά αλήθεια  Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;
     Εγώ από τη μεριά μου σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου ,ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι ,ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω :θέλω  να μου το λες όταν κάνω λάθος αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε  να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση .Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα ε μάνα ; Θέλω να είσαι εκεί αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου . Με βοηθάει να σε  βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως ρε μάνα να σε βλέπω τόσο ανασφαλή. Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που  με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και ρε μάνα έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια οπότε  έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω .θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου ,να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις ,όμως , ότι σου ζητάω  να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά  να γίνουμε  τεμνόμενα σύμπαντα ;
      Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα όπως παλιά –τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες ,αλλά  άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο  θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα .Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί ,δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή ,όμως. δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης αυτό το αστείο με τη φωλίτσα ρε μάνα να σταματήσει γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις αλλά τώρα που έμαθα να πετάω ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες .Πάντα όμως θα επιστρέφω ,έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα, ….μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και ….μαμά, άκου κάτι  να χαρείς : θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.»

Παπαδιαμάντης, ο σεμνός και βαθύς...

                        
                        

Τα πτερόεντα δώρα

Ξένος του κόσμου & της σαρκός κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη, συστείλας τας πτέρυγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος...

Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως...

Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

                                                        

        Από Αφροδίτη.

ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ............

                            


                     Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.
Καθώς έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα
κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα
άπλωνε την μπουγάδα της.

"Ά, τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά", σχολίασε, "η γειτόνισσα δεν
ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο
σαπούνι".

Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.

Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα
ίδια σχόλια.

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που
είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της :
"Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος
την έμαθε".

"Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια
μας!"γύρισε και της είπε ο άντρας της.

Έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους
εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα "τζάμια μας".

                                                ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΟΠΤΙΚΗΣ............


     "Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ"

      Θα περίμενε κανείς, διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου, να αναφερθώ σε τυφέκια νέας τεχνολογίας μεγαλύτερου βεληνεκούς και διατριτικότητας, για σύγχρονα άρματα με άτρωτη θωράκιση και οπλισμένα σαν αστακούς, για τους υπερστρατιώτες με εξαίρετη φυσική κατάσταση και σκοπευτική ικανότητα...στοιχεία που σαφέστατα θα οδηγούσαν μια επιχείρηση στην επιτυχία. Θα ζητήσω συγνώμη απ'όσους θα απογοητευτούν, αλλά κάθε άλλο παρά για αυτα θα μιλήσω.
Στα πλαίσια λοιπόν της "ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ" την οποία θέλουν να λανσάρουν οι υπερδυνάμεις της εποχής μας, η επεκτατική πολιτική τους έχει αλλάξει μορφή. Δεν οργανώνονται πλέον εκστρατείες στρατευμάτων, δεν διεξάγονται πολυετείς πόλεμοι, δεν ανοίγει ούτε ρουθούνι θα τολμούσα να πώ. Κι όμως.....και εδάφη χάνονται και εθνικός πλούτος παραχωρείται και κόσμος αυτοκτονεί από απόγνωση και το χειρότερο??? Κανένα φως στο τούνελ...όσο μακριά κι αν κοιτάξεις. Η ερμηνεία του πως υλοποιείται αυτή η τραγωδία είνα απλή, εξόφθαλμη και κατανοητή από όλους τους "κοινούς θνητούς".
    Ξεκίνησε λοιπόν η Ελλαδίτσα μας πριν από 30 περίπου χρόνια, βγαίνοντας από μια σειρά ετών έντασης, να κάνει μια καινούρια αρχή. Τα πάντα μοιάζαν ρόδινα. Μείωση της ανεργίας, αύξηση των μισθών, ανάπτυξη στην κτηνοτροφία κ τη γεωργία, λάμψη του ιδιωτικού τομέα, ΤΣΟΒΟΛΑ ΔΩΣΤΑ ΟΛΑ κλπ κλπ...Κάθε τέλος του χρόνου όταν γινόταν ο ισολογισμός της χώρας, οι ανάγκες της χώρας ήταν τέτοιες ώστε τα δάνεια προς την χώρα όχι μόνο να μη μειώνονται αλλά να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ΠΑΡΑ την προαναφερθείσα ανάπτυξη. Και μετα από 20 χρόνια και προκειμένου να υπάρχει κοινή ευρωπαική οικονομική πολιτική πέφτει στο τραπέζι το ΕΥΡΩ. Γιορτές, πανηγύρια, Ολυμπιακοί Αγώνες, ΧΑΜΟΣ!!! Περνάν άλλα 10 χρόνια, στο ΕΥΡΩ πλέον η χώρα μας και ΞΑΦΝΙΚΑ οι μέχρι τότε κοιμώμενοι οικονομολόγοι και οινομικοί διαχειριστές της Κεντρικής Ευρωπαικής Τράπεζας, ανακάλυψαν οτι κάτι δεν πάει καλά. Οτι το τραπεζικό σύστημα της χώρας είναι υπερχρεωμένο και πρέπει να παρθούν έκτακτα μέτρα. ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΕΕ!!! ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ!!! ΑΑΑ ξέχασα να πω ότι εκείνο το διάστημα είχαν βγει στη φόρα κάτι κοιτάσματα πετρελαίου, κάτι φυσικά αέρια, κάτι ορυκτά κλπ κλπ που μπορούσαν να αγοράσουν τον κόσμο όλο τρεις και τέσσερις φορές...ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΜΗ ΠΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΣΑΣ. Ρε για καθήστε μήπως και με τη ΚΥΠΡΟ έγινε κάτι αντίστοιχο? Μήπως κι αυτοί στην αρχή όλο πέρναν πέρναν πέρναν λεφτά από την ΕΚΤ και ξαφνικά όταν ανακαλύφθηκαν πέρσυ τα κοιτάσματα στα παράλια της, διαπιστώθηκεότι το τραπεζικό της σύστημα είναι υπό κατάρευση??? Μπα μάλλον κι αυτό σύμπτωση είναι. Κάπως έτσι λοιπόν κατακτιούνται σήμερα οι χώρες. Χωρίς να πέσει ούτε ένα βόλι. Με υπομονή και τοποθέτηση των κατάλληλων ανθρώπων στα υψηλά κλιμάκια κ με υποβάθμιση των ΠΑΤΡΙΔΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ -ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Και αν ο ΥΠΕΞ λέει οτι το αξιόμαχο του στρατού μας δεν έχει επηρεαστεί παρά τις μειώσεις των μισθών, ξέρει γατί το λέει. Ο στρατός πλέον είναι μόνο για να σνεχίζονται τα εξοπλιστικά προγράμματα με τις απαραίτητες μίζες και να μην πεθάνουν ποτέ οι τεράστιοι βιομηχανικοί κολοσσοί που παράγουν όλον αυτό τόν άνευ ουσίας εξοπλισμό. Γιατί πόλεμος δεν πρόκειται να ξαναγίνει... όχι όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον...Τον πόλεμο εκείνον τον κερδίσαμε γι' αυτό και η ανάγκη εξεύρεσης μια διαφορετικής μορφής του ήταν επιτακτική. Όσο τεράστιο πλήγμα ήταν για την ανθροπώτητα ο Kissinger,άλλο τόσο τεράστιο ήταν και το μυαλό του...ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!!
                                                                      ΔΗΜ.ΤΣ.


ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ:

"Ω ΘΑΝΑΤΕ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ ΣΟΥ;" 

Τα παιδιά είναι...

Τα παιδιά μας αγαπούνε με τα μάτια...

Ειναι δροσερά...

μιλούν τη γλώσσα του ωκεανού

τρυφερά σαν το χιόνι...

Τα παιδιά είναι το φιλοδώριμα του θεού...

Ματθαίος Μουντές 

  

Όλοι ισότιμοι

''Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης''

δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος

δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα

όλοι σας είστε ένα χάρη στον Ιησού Χριστό

 

Τα πλούτη και ο άνθρωπος

''Τα πλούτη είναι ένα μέσο.

Μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σωστά;

Τότε υπηρετούν τη δικαιοσύνη.

Με λάθος τρόπο τα χρησιμοποιείς;

Τότε υπηρετούν την αδικία.

Γιατί τα πλούτη από τη φύση τους υπηρετούν και δεν εξουσιάζουν. 

Ο νους του ανθρώπου και ελεύθερο κριτήριο έχει και μόνος του αποφασίζει πώς θα χρησιμοποιήσει όσα του δόθηκαν.

Επομένος ο στόχος δεν είναι να εξαφανίζουμε τα υλικά αγαθά αλλά τις αδυναμίες τις ψυχής,που δεν επιτρέπουν να κάνουμε καλή χρήση των αγαθών''.    

Κλήμης Αλεξανδρεύς χριστιανος συγγραφέας του 2ου μ.Χ αι.

 

Το μεγάλο καταφύγιο

...Η μέρα μου σήμερα πέρασε όλη σαν ένας μεγάλος αναστεναγμός.Ξανανύχτωσε.Τρεμοσειούνται τ'αστέρια.Ο κύριος διορθώνει την στέγη μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος  

  

Δεν είναι τιμωρός

''Και τούτο οφείλουμε να ξέρουμε

ότι ο θεός δεν θα τιμωρήσει κανέναν στο μέλλον,αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του ικανό να συμμετέχει στη ζωή του θεού.Όμως η συμμετοχή στη ζωή του θεού είναι απόλαυση,ενώ η απόσταση απ'Αυτόν κόλαση''.

Ιωάννης Δαμασκηνός

 

Τα κείμενα απ'το βιβλίο της δευτέρας γυμνασίου θρησκευτικά.

Μαρία Τσότσα 

  

 

   

ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΣΙΜΟ

Δίνετε, αλλά λίγο, όταν δίνετε από τα αποχτήματά σας. Μόνο όταν δίνετε από τον εαυτό σας, δίνετε πραγματικά

  Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν λίγα από τα πολλά που έχουν και τα δίνουν γι αναγνώριση ,και αυτή η κρυφή τους επιθυμία κάνει τα δώρα τους μισερά. Και υπάρχουν και κείνοι που έχουν λίγα και τα δίνουν όλα. Αυτοί είναι εκείνοι που πιστεύουν στη ζωή και στην αφθονία της ζωής και το σεντούκι τους δεν αδειάζει ποτέ. Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με χαρά και η χαρά αυτή είναι η ανταμοιβή τους. Και κείνοι που δίνουν με πόνο κι ο πόνος αυτός είναι το βάπτισμά τους.

     Και υπάρχουν και κείνοι που δίνουν και δε νιώθουν πόνο στο δόσιμο, ούτε γυρεύουν χαρά κι ούτε σκέφτονται την αρετή. Αυτοί δίνουν όπως η μυρτιά στο λιβάδι εκεί κάτω αναδύει τη μυρωδιά της στο διάστημα. Με τα χέρια τέτοιων ανθρώπων μιλάει ο Θεός και πίσω από τα μάτια τους ο Θεός χαμογελάει στη γη.

                                                                      ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΛΜΠΡΑΝ («ο προφήτης»)                 

                                        ΑΠΟ Κ.ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΔΗ