ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑΣ ΑΛΜΟΣΙΝΟ, ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

          

Αναρωτιέμαι μερικές φορές...

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. 

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. 

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

            

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ............

 

 

ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί 
 Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
αίμα μου ζεστό                                      Στίχοι:         Λίνα Νικολακοπούλου

                                                               

Κάτι λίγοι συγγενείς
ξαδέρφια μακρινά
πες μου αν έμεινε κανείς
για μας τα πετεινά
Κάτι λίγοι συγγενείς
στα έγκατα του νου
Λάβα μου, λάβα μου
σώμα τ’ ουρανού

Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
δάκρυ από Χριστό
Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα                 

               O άνθρωπος δεν αποτελεί απλά μια βιολογική ξηρή μονάδα.Αν το αισθάνεται αυτό,μετατρέπεται από πρόσωπο σε άτομο και από άτομο σε αριθμό.Αντιμετωπίζει μεγάλο υπαρξιακό κενό.Υπάρχει αλλά δε ζει ,γιατί έχει κλείσει τον ουρανό. Ο υπεράνθρωπος ,χωρίς τα μέσα της χάριτος,οδηγείται σε πνευματικό θάνατο.

             

 

   Ι.Ν.Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγείτου(Θεία Λειτουργία).

ΑΔΕΡΦΑΚΙ, ΜΑΓΙΑ ΜΑΤΖΙΑΡΗ

                

              Σ'αγαπώ τόσο μικρό μου αδερφάκι

              που,αν μπορούσα, θα σου χάριζα το φεγγαράκι.

              Όταν κοιμάσαι, σου προσφέρω ζεστασιά,

              ενώ εσύ μου δίνεις και καμιά κλοτσιά!

              Εμένα όμως δε με πειράζει ,γιατί σε αγαπώ

              και θα σ'έχω για πάντα αδερφό.

              Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω αδέρφια,

              αλλά γράφω για σένα ποιήματα με πολλά κέφια!

              Είμαι λίγο στεναχωρημένη, που δεν έχω ούτε αδερφή ούτε αδερφό,

              όμως έχω από αλλού να εμπνευστώ.

              Έχω φίλους ,έχω γονείς ,

              τι άλλο να ζητήσει κανείς!

                                 Εμπνευσμένο από το" Πρωινὸ άστρο " του Γιάννη Ρίτσου 

 

Η ΜΑΓΙΚΗ  ΚΑΡΤΑ

 Aδερφούλη μου,θέλω να σε πάρω και να πάμε

                                             να παίξουμε στο απέραντο λιβάδι

                                             και να βλέπουμε τ'άστρα που θα 

                                             λαμπυρίζουν στον απέραντο ουρανό.

                                            Θέλω να σου δώσω μια κάρτα,

                                            γιατί σκέφτομαι για σένα

                                            να σε πηγαίνω πέρα απ΄τ'άστρα

                                            και να σκέφτεσαι το πόσο σ'αγαπώ.

                                                                                                       Γιάννης Νουράκης

Villa La Voglina

     Αν περάσει κανείς το κατώφλι αυτής της μεγαλοπρεπούς έπαυλης, δεν θα εντυπωσιαστεί μόνο από τα ατελείωτα δωμάτια και την εντυπωσιακή διακόσμηση. Αλλά θα τον συνεπάρει και η ιστορικότητα αυτού του κτίσματος.
      Είναι η εκπληκτική έπαυλη των 74 δωματίων, την οποία είχε χρησιμοποιήσει ως στρατηγείο του ο Ναπολέων Βοναπάρτης κατά τη διάρκεια μίας πολύ σημαντικής μάχης. Η Villa La Voglina, όπως είναι γνωστή, στο Πιεντμόντ της Ιταλίας χτίστηκε το 18ο αιώνα και οι σημερινοί ιδιοκτήτες της αποφάσισαν να την πουλήσουν για 3,8 εκατομμύρια λίρες. 

 

  

 

ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ 2015 ,ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Βρες χρόνο

Βρες χρόνο για δουλειά –
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη – αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι – αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα – αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός –

αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα –

αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ώς τ’ αστέρια.

Βρες χρόνο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι –

αυτό είναι το προνόμιο των θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου –

είναι πολύ σύντομη η μέρα για να ’σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς –

αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί –

για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

                                           

ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ (Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ!)

             































     
 

 
  

        



    

 
 

Η ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ

Σ' έναν μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες.
Τον ρώτησαν:
- Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία;

Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι. Είπε:
- Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;
Εκείνοι κοίταξαν και είπαν: - Τίποτα.

Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά: - Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;
Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω.
- Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.

Και ο μοναχός απάντησε: - Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας. Να μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου!

(απόσπασμα από το "Γεροντικό")