Μπα, με τίποτα δε θα'θελα να'μαι μονάχη μου στον κόσμο .Εγώ προτιμώ αυτό που κάνω, είμαι και μαζί και χώρια απ'τις άλλες γάτες. Και ούτε κανένας με καταλαβαίνει τι κάνω κι ούτε με βλέπει όποτε δε γουστάρω. Εκεί είναι το μυστικό, να κάνεις τα πάντα κι όπως τα θες..Τι μας νοιάζουν τι λένε οι άλλες γάτες; Άμα βρεις τον γάτο της ζωής σου κι αυτός σ'αγαπάει, τι πειράζει στο τέλος αν κρατάς την αγάπη και διώχνεις το γάτο; Τώρα θα μου πείτε ότι αυτά τα λέω γιατί είμαι γάτα κι όχι μια όποια κι όποια γάτα, αλλά η γάτα της Τσιαμπάρδως.!!
Ο χρόνος αδιαφόρησε , τράβηξε το δρόμο του βιαστικός ,σ' ένα διάβα που δεν χωράει κανείς άλλος παρά μόνο αυτός. Μήπως τον νοιάζει τον χρόνο; Εμείς ό,τι προλάβουμε και γρήγορα, σάμπως μένει και τίποτα ίδιο, όλα δεν αλλάζουν, όλα δε μεταβάλλονται; Οι μικροί σταματούν να είναι παιδιά και οι μεγάλοι όλο και κονταίνουν όνειρα , όλο και ξεπουλάνε τις πραμάτειες τους , ό,τι βρουν , τέλος πάντων , για να προλάβουν να ζήσουν αυτό που φαίνεται πως μένει.
Πόσα λόγια μπορούν να μαρτυρήσουν οι ματιές, που όσο και να μιλάνε, ήχος δε βγαίνει. Μονάχα ενέργεια σκορπίζεται στον χώρο κι αυτή είναι που βαφτίζει τις σιωπές κάνοντάς τες ακροάσεις.
Πόσο ανυπεράσπιστη διάβηκε η αγάπη στη ζωή τους και πόσο χωρισμό πληρώσανε κι οι δυο...Και πόσες γεύσεις πικρές είχε το ταξίδι της απομυθοποίησης αυτού του συναισθήματος, αυτό το ταξίδι της απέραντης ερωτικής σιωπής που δεν είχε γυρισμό και που ο προορισμός του δεν έφτασε ποτέ στην ολοκλήρωση. Αυτή η αγάπη που δεν έγινε ποτέ της συντροφικότητα και χάθηκε στα καλντερίμια της απουσίας δηλώνοντας εγκατάλειψη .Μια εγκατάλειψη άχρωμη , μεστή όμως από πόνο και χωρισμό. Κι από μοναξιά. Βουβή υπήρξε η αγάπη και για τους δυο ,και το όνειρο της κοινής συνύπαρξης βουβό κι αυτό. Βουβή και η σοφία που σκόρπισε ο χρόνος στις διαδρομές του μέσα από σκέψεις και συναισθήματα.
Ο χρόνος αδιαφόρησε , τράβηξε το δρόμο του βιαστικός ,σ' ένα διάβα που δεν χωράει κανείς άλλος παρά μόνο αυτός. Μήπως τον νοιάζει τον χρόνο; Εμείς ό,τι προλάβουμε και γρήγορα, σάμπως μένει και τίποτα ίδιο, όλα δεν αλλάζουν, όλα δε μεταβάλλονται; Οι μικροί σταματούν να είναι παιδιά και οι μεγάλοι όλο και κονταίνουν όνειρα , όλο και ξεπουλάνε τις πραμάτειες τους , ό,τι βρουν , τέλος πάντων , για να προλάβουν να ζήσουν αυτό που φαίνεται πως μένει.
Πόσα λόγια μπορούν να μαρτυρήσουν οι ματιές, που όσο και να μιλάνε, ήχος δε βγαίνει. Μονάχα ενέργεια σκορπίζεται στον χώρο κι αυτή είναι που βαφτίζει τις σιωπές κάνοντάς τες ακροάσεις.
Πόσο ανυπεράσπιστη διάβηκε η αγάπη στη ζωή τους και πόσο χωρισμό πληρώσανε κι οι δυο...Και πόσες γεύσεις πικρές είχε το ταξίδι της απομυθοποίησης αυτού του συναισθήματος, αυτό το ταξίδι της απέραντης ερωτικής σιωπής που δεν είχε γυρισμό και που ο προορισμός του δεν έφτασε ποτέ στην ολοκλήρωση. Αυτή η αγάπη που δεν έγινε ποτέ της συντροφικότητα και χάθηκε στα καλντερίμια της απουσίας δηλώνοντας εγκατάλειψη .Μια εγκατάλειψη άχρωμη , μεστή όμως από πόνο και χωρισμό. Κι από μοναξιά. Βουβή υπήρξε η αγάπη και για τους δυο ,και το όνειρο της κοινής συνύπαρξης βουβό κι αυτό. Βουβή και η σοφία που σκόρπισε ο χρόνος στις διαδρομές του μέσα από σκέψεις και συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...