ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ "ΜΙΚΡΟ ΛΕΥΚΟ ΚΟΧΥΛΙ"

Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν
στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της
γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη
τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου
πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.
Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες
τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά
με το φεγγάρι.


Γιάννης Ρίτσος  ,Για τα παιδιά.






                         ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ  ,   “Μικρό λευκό κοχύλι”

       Ο λόγος της είναι πάντα τόσο γήινος, αλλά και τόσο βαθύς και συναισθηματικός με αυτό το μοναδικό χάρισμα, να μιλάει για το πιο δύσκολα πράγματα, τα πιο τραγικά και να σε κάνει να βλέπεις την ελπίδα.Να νιώθεις, ότι  ακόμη και στα πιο δύσκολα τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά κι απόλυτα.

 

             Το βιβλίο “Μικρό λευκό κοχύλι” είναι ο μονόλογος μιας μητέρας, που έχει χάσει την κόρη της. Από μόνο του το γεγονός του θανάτου του παιδιού μιας μάνας, είναι ό,τι πιο σπαραχτικό και τραγικό μπορεί να ζήσει άνθρωπος.
Ενοχές, λάθη, ανυπαρξία της δεύτερης ευκαιρίας, της απόλυτης αδυναμίας της επανόρθωσης και όλο αυτό είναι αβάσταχτο.

            Σε κάποια σημεία του βιβλίου, ο μονόλογος συναντά τον αντίλογο της κόρης σαν σελίδες από το ημερολόγιό της. Νοερά αυτοί οι δύο λόγοι συναντιούνται.

ΜΙΚΡΑ   ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:

      Ξέρω που είσαι. Πού θα σε βρω αν σε ψάξω. Στα όνειρά μου. Στις φωτογραφίες μας .Μέσα μου .Θα'σαι εκεί ασφαλής. Είμαι ευτυχισμένη που διάλεξες το σώμα μου για να γεννηθείς. Είμαι υπερήφανη που ήμουν η μαμά σου.Μικρό το πέρασμά σου στη γη! Στη ζωή μου. Μα, μου 'εμαθες τόσα...

    Μόνο εκεί μπορούσα να υπάρξω χωρίς εσένα. Στην ανυπαρξία!

   Πόσο πόνο μοιράσαμε γιατί φοβόμασταν να κοιτάξουμε μέσα μας;

  Δεν έξερα ,παιδί μου, πως ο ρόλος της μάνας είναι απέραντος. Έπρεπε να 'μαι η καλή νεράιδα και η κακιά μάγισσα την ίδια στιγμή.

  Είναι παράξενα τα πρόσωπα που έχει η εξουσία . Είναι μυστήριο το ότι  μπορεί να επιβιώνει σε κορμιά ασήμαντα.