Ένα απόσπασμα του βιβλίου που μου αρέσει πολύ! ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΡΑΦΕΡΗ

       

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ξανάγινε τρεις …", του Πασχάλη  Πράντζιου (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2016 ) 

"Σαν είσαι νέος, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πόσο προσωρινά είναι όλα, πόσο εύθραυστα είναι τα όνειρα που κάνεις, εγκλωβισμένα στην αβεβαιότητα, στη μοίρα ή στην τύχη. Έπρεπε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω πως ό,τι ζούμε είναι ένα ψέμα, πως η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει και ο χρόνος αυτός δεν ορίζεται παρά μονάχα ως σύνολο στιγμών και τυχαίων γεγονότων. Άραγε πόσο ελεύθερος  μπορεί να είναι κανείς να αποφασίζει για τη ζωή του; Πόσα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν δεν ήμασταν στο τάδε μέρος, την τάδε στιγμή, την τάδε ώρα; Πόσες πικρές στιγμές θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει και πόσες άλλες να είχαμε γευτεί, αν είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ποιος χρόνος είναι ο κατάλληλος για να πάρουμε αποφάσεις;  Όσο αυτάρκης και να είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν παύει να καθορίζεται από αυτούς που θα φέρει ο χρόνος στο πέρασμά του, είτε αυτοί είναι γονείς, είτε φίλοι ή εραστές, είτε εχθροί. Ο τρόπος που μπαίνουν οι άνθρωποι στη ζωή μας ή και που βγαίνουν, υπό μία οπτική φαντάζει μαγικός. Σαν να εμφανίζονται απ’ το πουθενά, απροσδόκητα ώρες ώρες και κάποιες φορές  στις πιο ακατάλληλες στιγμές, στα πιο περίεργα μέρη με τον πιο συνηθισμένο ή ασυνήθιστο τρόπο. Κάθε τι καινούργιο που μπορεί να διαφοροποιήσει ή και να αλλάξει εντελώς τη ζωή μας, το φέρνει η στιγμή, το τυχαίο γεγονός μιας συνάντησης ή μιας συγκυρίας. Πόσους ανθρώπους προσπερνάμε καθημερινά, πόσους βλέπουμε χωρίς να τους  κοιτάμε κι έρχεται μια ώρα, ένα λεπτό που το βλέμμα μας σταματά μπροστά σ’ έναν άνθρωπο και  μένει εκεί, γίνεται σκέψη και στην πορεία βίωμα. Αρκεί μονάχα ένα λεπτό, μία στιγμή. Αυτό είναι τελικά η ζωή μας. Μια στιγμή που μπορεί να σου τα δώσει όλα ή και να σου τα στερήσει ή και να σου τα πάρει όλα πίσω. Η απώλεια, ας πούμε, δεν είναι γεγονός μιας στιγμής; Όπως γεννιέσαι μέσα από τη στιγμή της σύλληψης, έτσι και χάνεσαι. Όσο και να δουλέψει κανείς με τον εαυτό του, ποτέ δε θα νιώσει έτοιμος να αποχωριστεί αυτό που αγαπά. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός κι όταν αποφασίζει να μας στερήσει αυτό που αγαπάμε γίνεται επαχθής. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη κατά τη στιγμή της απώλειας να προσπεράσουν τον πόνο τους και να αισθανθούν ευγνώμονες απέναντι στο χρόνο που τους  χάρισε τις στιγμές που ήδη είχαν προλάβει να ζήσουν πριν χάσουν αυτό που αγαπούσαν. Μέσα στη χοάνη του χρόνου όπου όλοι  μας είμαστε δέσμιοι, έρχονται στιγμές που δε σπουδαιολογούμε τα όσα μπορούν να μας προσφέρουν και τις προσπερνάμε, γιατί ματαιόδοξοι καθώς είμαστε επιζητούμε το αδύνατον, τη διάρκεια. Καμιά αιωνιότητα όμως δεν θα καταφέρει ποτέ να μας ξαναπροσφέρει ό,τι απορρίψαμε τη στιγμή της προσφοράς. Αγαπητοί μου φίλοι, είναι μάταιη η αναζήτηση της ευτυχίας κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή. Γιατί η ευτυχία μονάχα από στιγμές ορίζεται ,όχι από τη διάρκεια".

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.